Ik kreeg deze en vorige week verschillende vragen van ouders. Allemaal ouders van jongeren die worstelen.
"Zelf verwondend gedrag" zoals het in het jargon heet.
Het "krassen" in de volksmond, de eetstoornis, gebruik, suïcidale gedachten of zelfs pogingen, ...
De boodschap dat betrokken psychologen, psychiaters, ziekenhuizen, opnames, scholen,... machteloos lijken toe te kijken. Het stigma is groot, het draagvlak en de kennis klein.
Dus wat moet je als ouder? Want daar sta je dan,... Schuldgevoel, gevoel van falen, machteloosheid, ... mogelijks omgeven door een context vol onbegrip die ongewenste adviezen te pas en te onpas in je schoot werpt.
Mijn vraag is altijd: "Hoe gaat het met jou?" "Vergeet je jezelf niet?"
Ik droom ervan om een netwerk te maken van ouders die hier elke dag door moeten. Daarom komen er in 2024 Bubbelbabbels. (Zoals in: iedereen die in de bubbel zit)
Momenten om ongedwongen en vrijuit het hart te kunnen luchten. Om steun te vinden bij mekaar. Om samen plezier te maken. Om gelijken te vinden!
Wil jij hier graag bij zijn? Of op de hoogte gehouden worden? meld je aan bij de site, de rest gebeurd automatisch!